چو دست بر سر زلفش زنم به تاب رود

ور آشتی طلبم با سر عتاب رود

چو ماه نو ره بيچارگان نظاره

زند به گوشه ابرو و در نقاب رود

شب شراب خرابم کند به بيداری

وگر به روز شکايت کنم به خواب رود

طريق عشق پرآشوب و فتنه است ای دل

بيفتد آن که در اين راه با شتاب رود

گدايی در جانان به سلطنت مفروش

کسی ز سايه اين در به آفتاب رود

سواد نامه موی سياه چون طی شد

بياض کم نشود گر صد انتخاب رود

حباب را چو فتد باد نخوت اندر سر

کلاه داريش اندر سر شراب رود

حجاب راه تويی حافظ از ميان برخيز

خوشا کسی که در اين راه بی‌حجاب رود